Parafie na terenie Gminy - Ostrowo

Ostrowo
 
Kościół p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej

Proboszcz: Ks. Alojzy Kudliński Wicedziekan
ur. 17.05.1942r.
w. 28.10.1967r.
U. 31.10.1984r.

Jest to bardzo zabytkowa miejscowość, bowiem na wyspie zarastającego Jeziora Ostrowskiego do dziś dnia znajduje się jedno z wczesnośredniowiecznych nizinnych grodzisk, położonych pierścieniowato. Wspomina się je często w wielu opracowaniach archeologicznych. Znajduje się ono około 1km od zabudowań gospodarczych dawnego majątku. Nazwa miejscowości, jak wieść niesie wywodzi się od słowa "ostro, ostrów", czegoś znajdującego się na szczycie , na wysokim wzniesieniu. Najprawdopodobniej wieś znajdowała się na wyspie otoczonej mokradłami otaczającego ją jeziora. Jak dowiadujemy się z dostępnej literatury w XII wieku wieś Ostrowo lub też Ostrów (po niemiecku Dietrichswerder) była grodziskiem. Wskazano na fakt, że przed rokiem 1325 rokiem w Ostrowie istniała już parafia. Od XIV wieku do momentu I rozbioru Polski wieś należała do województwa inowrocławskiego. Po pierwszym rozbiorze włączono ją do zaboru pruskiego. Po krótkim czasie panowania polskiego (okres Księstwa Warszawskiego) Ostrowo znalazło się ponownie w granicach zaboru pruskiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku nastąpiła aktywizacja działalności różnych organizacji. Mieszkańcy pracowali w majątku w Wierzbiczanach, dzięki czemu nie byli szykanowani przez okupanta podczas II wojny światowej. Po pięciu latach okupacji wieś została wyzwolona przez wojska I Frontu Białoruskiego w styczniu 1945r.

Pierwsze odnotowane wzmianki o parafii ostrowskiej pochodzą z XVI wieku, obecnie w jej skład wchodzą miejscowości:

Bąbolin
Ostrowo
Wielowieś
Wierzbiczany
Wierzchosławice

W 1577 roku parafia ostrowska należała do diakonatu (dekanatu) inowrocławskiego, a ten z kolei należał do archidiakonatu kruszwickiego. Do pierwszego rozbioru Polski parafie kujawskie należały do diecezji włocławskiej. W XVI do tej diecezji należały 3 archidiakonaty: kruszwicki, pomorski, włocławski. W 1753 roku istniał już dekanat gniewkowski, do którego należała parafia Ostrowo. Dziekanem gniewkowskim był wówczas ks. Franciszek Zaczkiewicz, pleban z Płonkowa. Ostatecznie podział diecezji, dekanatów i kościołów uregulował papież Pius VII w 1818 roku. od tej pory parafia należy do dekanatu gniewkowskiego, a ten z kolei do archidiecezji gnieźnieńskiej. Około 1550 roku wybudowano w Ostrowie drewniany kościół p.w. Narodzenia Matki Bożej. W późniejszym dokumentacji parafialnej występuje nazwa Matki Boskiej Śnieżnej. Ufundowała go i wyposażyła rodzina Ostrowskich, bracia (Piotr, Wojciech i Jan), posiadająca dobra ziemskie w Ostrowie i Wierzbiczanach. Na przełomie XVI i XVII wieku Wierzbiczany przeszły w ręce możnej rodziny Szczawińskich, herbu Prawdzic. Około roku 1628 zaczęto budowę drugiego kościoła. Fundatorem świątyni był Paweł Ludwik Szczawiński, który w 1667r. został kasztelanem inowrocławskim, a październiku 1669 otrzymał godność wojewody inowrocławskiego. W roku 1751 z inicjatywy i własnych środków Konstancji Garczyńska wybudowała kolejny kościół. Oprócz tego fundatorka zapisała kościołowi 1000 tynfów i znaczne dziesięciny (1768r.). W kościele wystawione były cztery ołtarze, budowla miała wieżę i wieżyczkę na sygnarek oraz organy o 14 głosach. Kronika kościelna podaje, że od lat w ołtarzu głównym umieszczony jest słynący łaskami obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem wyposażony w srebrne sukienki i korony na głowach Jezusa i Maryi.

W 1833 roku regencja kościelna zamknęła kościół ze względu na grożące niebezpieczeństwo zawalenia się. Trzy lata później (1836) z cudownego obrazu skradziono srebrną sukienkę i korony, a w tym samym roku obraz przeniesiono do Gniewkowa, gdzie w kościele św. Mikołaja i św. Konstancji był 7 lat. Nowo wybudowany kościół, do którego wrócił obraz (1843 rok), był bardzo skromny. Przypominał raczej stodołę, dach dwuspadowy, kryty dachówką, ściany zewnętrzne szachulcowe (o konstrukcji ryglowej). W środku kościoła była mała wieża z sygnaturką, pokryta czerwoną blachą. W połać dachu była wbudowana wieża, która w czasie administracji księdza Barbarowicza (1823 - 1836) przewróciła się. Sufit w kościele był z desek na belkach drewnianych opartych na sześciu słupach. Wymiary kościoła były następujące: 54 stopy długi 32,5 stopy szeroki (15,5 x 9,36m). Kościół ten noszący wezwanie Maryi Panny Śnieżnej został przebudowany 6 grudnia 1892r. Drewniane ściany zewnętrzne zostały wymienione na ściany murowane z cegły żółtej. Zachowano natomiast pierwotne drewniane słupy dzielące kościół na trzy nawy oraz szkieletową lub sumikowo - łątkową konstrukcję dachu i sufitu. Kościół został powiększony przez dobudowanie prezbiterium, zakrystii i kruchty z fundamentem wzmocnionym pod nieistniejąca wieżę, został przebudowany zgodnie z rysunkami i kosztorysem mistrza murarskiego z Gniewkowa Alberta Lentza. Budowniczym był podmistrz Ernest Lenztz z Wygody. Dach kościoła pokryto dachówka, na dachu były dwie wystawki murowane - wschodnia przygotowana do sygnaturki. Do kościoła prowadzą dwa wejścia główne, osobne wejścia prowadzą na chór i do zakrystii. Kościół ma osiem dużych okien (przeznaczonych wcześniej pod witraże), dwa w prezbiterium, w tym jedno nad głównym ołtarzem przedstawiające Trójcę Przenajświętszą w Majestacie Miłości i Pokoju, ufundowane w roku 1901 przez ks. dziekana Stanisława Kostkę Nogę, proboszcza ostrowskiego. Drugie okno o wymiarach: 0,76x2,10m znajduje się po lewej stronie ołtarza, zamontowano je w czerwcu 1910 roku.

Na chórze muzycznym znajdują się organy zbudowane przez p. Hoffmana z Poznania w 1896 roku, kosztem 1800 marek. W roku 1903 organy kosztem 60 marek zostały nastrojone, następnie w latach 1910 i 1956 były poddane remontowi kapitalnemu. Służą one kościołowi do dnia dzisiejszego.

Dzisiejszy kościół jest murowany i nosi skromne neogotyckie cechy. Znajdują się w nim trzy ołtarze pochodzące ze starego kościoła z 1843 roku w stylu rokoko z 2 połowy XVII stulecia. W ołtarzu głównym mieści się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus, zasuwany obrazem św. Anny. Nad Cudownym Obrazem umieszczono wyobrażenie Opatrzności Bożej, a nieco wyżej nad witrażem Trójcy Przenajświętszej wyobrażenie Ducha Świętego w postaci gołębicy. Wszystko to wieńczy złocona korona. Po bokach ołtarza stoją cztery białe filarki na ciemnych podstawach. Na dwóch tzw. "bramkach" ustawione są rzeźby: po lewej stronie św. Józefa, a po prawej św. Joachima. W górnej części również znajdują się rzeźby: od lewej strony św. Elżbiety, św. Jana Chrzciciela, arcykapłana Aarona i św. Anny. Na wierzchołku filarków są dwa aniołki, które trzymają w ręku zapisane słowa Archanioła Gabriela: "Zdrowaś Mario" i "Łaski pełna". Dwa ołtarze boczne sprowadzone były po części od Fr. Reyle z Dysseldorfu. Poniższy opis ołtarzy przedstawia ustawienie współczesne z zachowaniem dawnego wystroju. Lewy boczny ołtarz poświęcony jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, taką to figurę umieszczono w centrum ołtarza. Po bokach białe filarki podtrzymujące część górną i nadające wyobrażenie pałacu. Po bokach ustawiono figury gipsowe św. Barbary i św. Antoniego. W ołtarzu znajduje się również drewniane tabernakulum. Nad ołtarzem znajduje się owalny obraz w pozłacanej ramie, przedstawiający objawienie się Najświętszego Serca Pana Jezusa św. Małgorzacie. Prawy ołtarz boczny poświęcony jest Aniołowi Stróżowi, taką też figurę umieszczono w środku ołtarza. Podobnie jak w lewym ołtarzu i tutaj umieszczone są dwa białe filarki podtrzymujące resztę ołtarza. Po bokach ustawiono figury gipsowe: św. Wawrzyńca i św. Jadwigi. Nad ołtarzem znajduje się prawdopodobnie jedyny w Polsce owalny obraz w pozłacanej ramie ukazujący św. Stanisława Kostkę, przyjmującego komunię św. z rąk Anioła. W poprzednim kościele z roku 1843 w tymże ołtarzu umieszczony był zamiast Anioła Stróża barokowy krucyfiks z Ukrzyżowanym Chrystusem. Ten sam krucyfiks znajduje się dziś w kruchcie nad wydrążoną w kamieniu kropielnicą. Pochodzi on z 2 połowy XVIII wieku. Oba ołtarze maja rzeźby aniołków i donice z kwiatami. Przy ołtarzu Anioła Stróża ustawiona jest kamienna barokowa chrzcielnica z przełomu XVII / XVIII wieku z zasuwaną kopułą zwieńczoną krzyżem, u podstawy którego umieszczono kulę przedstawiającą Ziemię. Dostępna literatura przypisuje bocznym ołtarzom mensy sarkofagowe, które rzeczywiście utrzymały się do lat 70-tych. Po reformie Soboru Watykańskiego II ówczesny proboszcz zmienił wygląd ołtarzy bocznych, usuwając wspomniane mensy. Zachowana została jedynie ta, która znajduje się w ołtarzu głównym. W środku znajduje się kamienna płyta z relikwiami. Mensa ta ozdobiona jest pięknym rzeźbionym ornamentem.

W kościele umieszczone są stacje Drogi Krzyżowej z roku 1760. Nad wejściem do prezbiterium umieszczony jest napis "Sanktuarium Maryjne", a po bokach postaci aniołków z kadzidłem w ręku. Ich twarze przedstawiają podobizny córek właścicieli Wierzbiczan - Szlichtingów. Na ścianie północnej znajduje się fresk Wniebowstąpienia Pańskiego. Po przeciwnej stronie (południowej) znajduje się fresk przedstawiający Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie, autorstwa Jana Krzemińskiego z Inowrocławia.

W świątyni znajduje się przepiękna barokowa monstrancja z cechą miejską Torunia i imienną Jana V Hausena II (czynnego złotnika w latach 1701 - 1747). Jest trybowana, ozdobiona czworolistną stopą, na której znajduje się popiersie N.M. Panny i Chrystusa. U podstawy glorii umieszczono figurkę Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz figurami św. Piotra i Pawła. Kielich kościelny jest także barokowy z nodusem odlewanym w 1 połowie XVII wieku oraz stopą i koszyczkiem trybowanymi z końca XVII wieku z przedstawieniami św. Piotra i Pawła i Józefa z Dzieciątkiem na koszyczku. Kielich ten trafił do kościoła w 1900 roku. relikwiarz pochodzi z okresu regencji 2 ćwierci XVIII wieku. Na nim znajdują się litery FAP oraz kryształowy krzyżyk w puszcze. W latach 50-tych w kościele zainstalowano oświetlenie elektryczne w połowie lat 70-tych w prezbiterium ustawiono ołtarz posoborowy z piaskowca, zlikwidowano ambonę i balaski.

30 lipca 1838 roku w spisie inwentarza zapisana jest "dzwonnica drewniana w słupy budowana, bez dachu, wisi na niej dzwon jeden". Nowa dzwonnica zbudowana została w 1858 roku, była drewniana, kryta dachem z desek, otwarta. Wisiały na nie trzy dzwony, z których największy wisiał w środku, ważył 225 kg i miał średnicę 75 cm. Podarowali go patroni i dziedzice Wierzbiczan, bracia Roy. Następnie była naprawiana w 1896 roku. W latach 1904 - 1909 za administracji ks. proboszcza Tadeusza Garczyńskiego spróchniałe belki zastąpiono nowymi, a zrujnowany fundament wzmocniono i podmurowano. Następny remont dzwonnicy nastąpił w 1910 roku. 17 lipca 1938 roku odbyło się poświęcenie nowej dzwonnicy i dzwonu ufundowanych przez baronową Schliechtingową. Nowy dzwon ważył 300 kg i nosił wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej. W czasie II wojny dzwon został zabrany przez okupanta. W latach 1939 - 1945 kościół był zamknięty. Jego otwarcie nastąpiło na Wielkanoc 1945 roku. nowe dzwony kupiono ze składek parafian, zostały one konsekrowane 16 lipca 1950 roku. Większy - Maryja jest spiżowy i waży 220 kg, mniejszy - Florian ,również spiżowy, ma 130 kg wagi. Ostatni kapitalny remont dzwonnicy przeprowadzono w kwietniu 1987 roku.

Od 1984 roku obecny proboszcz parafii ks. Alojzy Kudliński z pomocą parafian przeprowadził remont kapitalny ostrowskiego Sanktuarium. Ostatnio dokonano kapitalnego remontu dachu z wymianą dachówki (2001 rok). W tym samym czasie został wykonany chodnik z polbruku wokół kościoła oraz ceramiczna posadzka w kościele.

Przynależności kościoła w Ostrowie:

    Cmentarz - poświęcono go i oddano do użytku w 1921r. zbudowano na nim kaplicę przedpogrzebową oddaną do użytku 1 listopada 1987 roku. W tym samym roku podłączono wodociąg na teren cmentarza. W 1993 roku na cmentarzu wybetonowano chodnik do kaplicy.

Załącznik:

    Proboszczowie, administratorzy i wikariusze parafii w Ostrowie:
    Do roku 1550 - brak danych
    Rok 1550 - nie ma stałego kapłana, dojeżdża ksiądz wikary z Dybowa do roku 1584
    1584 - 1597 - wikary powoływany każdorazowo przez patrona
    1597 - ? ks. Gabriel
    ok. 1686 - ? ks. Stanisław Kierski
    1712 - 1734 - ks. Grzegorz Franciszek Koszewski - 22 lata
    1735 - 1739 - ks. Antoni Skaławski -4 lata
    1739 - 1762 - ks. Jan Wikonowski -23 lata
    1762 - 1766 - ks. Jan Wilski - 4 lata
    1766 - 1788 - ks. Franciszek Gularski - zmarł w Ostrowie - 22 lata
    1789 - 1821 - ks. Wawrzyniec Śmiełkiewicz - zmarł w Ostrowie - 32 lata
    1822 - 1836 - ks. Jan Barbarowicz - 14 lat
    1843 - 1844 - ks. Terpitz - 1 rok
    1844 - 1870 - ks. Ignacy Knast - zmarł w Ostrowie - 25 lat
    1871 - 1886 - ks. Zygmunt Sypniewski - 15 lat
    1887 - 1902 - ks. Stanisław Kostka Noga - zmarł w Ostrowie - 15 lat
    1903 - 1904 - ks. Witold Nowakowski - 1 rok
    1904 - 1909 - ks. dr Tadeusz Garczyński - zmarł w Ostrowie - 5 lat
    1909 - 1947 - ks. dr Kazimierz Miastkowski - zmarł w Ostrowie - 38 lat
    1948 - 1958 - ks. mgr Florian Niewiero - 10 lat
    1958 - 1967 - ks. Brunon Bartoszek - 11 lat
    1.VII 1967 - 16.X.1984 - ks. Antoni Nakielski - zmarł w Ostrowie - 17 lat
    31.X.1984 - ks. Alojzy Kudliński

Administratorzy parafialni:

    1945 - ks. Henryk Raiter (z Gniewkowa)
    1945 - 1948 - ks. Henryk Mnichowski (z Gniewkowa)

Wikariusze:

    1935 - ks. Marian Lapis
    1935 - 1936 - ks. Aleksander Karliński
    1936 - ks. Leon Winszewski
    1936 - 1939 - ks. Józef Muller

Dzieje cudownego obrazu Matki Boskiej w kościele w Ostrowie

Od niepamiętnych czasów kościół w Ostrowie posiada obraz olejny, malowany na desce dębowej z Dzieciątkiem Jezus i kwiatami w tle. Umieszczony on jest w wielkim ołtarzu, zasuwany obrazem św. Anny, słynącej dawniej łaskami w całej okolicy. Obraz ten został prawdopodobnie podarowany przez Pawła Ludwika Szczawińskiego, herbu Prawdzic, który jako właściciel Wierzbiczan sprawował patronat nad kościołem w Ostrowie. Zmarł on w 1676 roku. cudowny obraz Madonny z Dzieciątkiem z kwiatami w tle pochodzi prawdopodobnie z 2 połowy XVI w. Był malowany prawdopodobnie w szkole niderlandzkiej. Autorstwo przypisuje się Adriaenowi Ysenbrandtowi.

Na obrazie siedząca Maryja przytula prawą ręką stojącego na jej kolanach Jezusa, który okryty jest przezroczystym welonem. Twarz Maryi jest pełna miłości i ufności do Syna oraz patrzącego w Jej oblicze ludu. Głowa Maryi okryta czepkiem, spod którego widać rozpuszczone do pasa włosy koloru czarnego. Pan Jezus ma również włosy koloru czarnego, kręcone, krótko przystrzyżone. Matka Jego ubrana jest w suknię koloru ciemnoczerwonego, na którą narzucona jest jeszcze ciemniejsza kapa, spięta klamrą. Na kapie tej wyszyta jest charakterystyczna gwiazda, która w przekazach oznacza szkaplerz, stad nazwa wizerunku Matka Boska Szkaplerzna. Postać Maryi i Jezusa namalowana jest na złotym tle. Po bokach namalowane są spadające kwiaty. Pod spodem umieszczony jest napis zaczerpnięty z księgi Pieśni nad Pieśniami w języku łacińskim: "DILEKTUS MEUS MIHI EGO ILLI;cant:z." Co tłumaczymy "Mój Syn jest dla Mnie, a Ja dla Niego" lub też "Wybrany dla Mnie i Ja dla Niego".

W czasie wizyty pasterskiej w 1710 roku cudowny obraz ozdabiało 220 wotów, a oprócz tego skarb kościoła liczył 110 srebrnych tablic oraz 142 inne wota, pierścienie, perły, naczynia kościelne i różne cenne dary, które wierni przynosili znak wdzięczności za odebrane łaski. W tym czasie ludzie byli pobożni, wielu gromadziło się tutaj , przybywszy z różnych stron, najwięcej jednak z Poznania. Licznych jednak cudów, jakich ci wierni doświadczyli nie spisywano. Dopiero w roku 1686 miejscowy proboszcz X. Stanisław Kierski zaczął najważniejsze z nich spisywać. Czytamy m.in. jak pani Raczejewska, mając córkę jedynaczkę, przez kilka lat kalectwem dotknięta na jedną nogę ozdrowiała. Istnienie obrazu w kościele ostrowskim jest potwierdzone wpisem do księgi metrykalnej z 14 września 1711 roku, wymienia się m.in. następujący inwentarz:

    "VOTO ARGENTEA NRO"
    "2 koronami IN IMAGINE B.V. MARIAE"
    - oraz drugi zapisek z tej księgi, który brzmi:
    "ANNO DNI 1734, przybyły dwa vota od Jaśnie Pana Tomaszewskiego na obraz N. Panny, które ważą łutów 4, są zawieszone przy sukience"

Z opisu wizytacji arcybiskupa Szembeka z 1730 roku wynika, że na obrazie w wielkim ołtarzu Najświętszej Matki jest sukienka srebrno - złocista i na Panu Jezusie na głowie Najświętszej Matki korona srebrna i po części złocista, którą aniołowie srebrni trzymają, na głowie Pana Jezusa korona srebrna po części wyzłacana. Zgromadziwszy łamane srebro, które było własnością kościoła ostrowskiego oraz inne vota, a także dodawszy znaczną sumę pieniędzy. Wielmożna z Trzebuchowskich Wiktoria najpierw Szczawińska wojewodzina inowrocławska, a potem starościna kolska, monstrancje podarowała na ozdobę Najświętszej Marii Panny kościoła ostrowskiego. Jest na tym obrazie sporo mniejszych i większych srebrnych pereł i drogich korali, wisiorki oraz inne vota. Akt wizytacyjny z 1763 roku nazywa ten obraz "GRATIOSA IMAGO". Na początku XIX stulecia wisiały na obrazie 44 vota podarowane Najświętszej Pannie za cudowne uzdrowienia i odebrane łaski. Po zamknięciu kościoła w 1833 roku obraz został w nim przez cztery lata. W tym czasie w nocy 24 marca 1836 roku skradziono z obrazu srebrne sukienki z dwoma koronami, korale, puszkę i trzy obrazy. Puszkę pół roku później znaleziono w sadzawce pod Inowrocławiem. Złodzieja nie wyśledzono. W to miejsce ks. Eichstaedt proboszcz gniewkowski ufundował sukienki miedziano - posrebrzane za 62 talary. Dnia 24 czerwca 1837 roku ks. arcybiskup Marcin Dunin wydał pozwolenie na przeniesienie obrazu w dzień odpustu Matki Boskiej Szkaplerznej do kościoła parafialnego w Gniewkowie z poleceniem powieszenia go nad ołtarzem. Vota zostały złożone w depozycie kapituły metropolitarnej w Gnieźnie. Dnia 17 listopada 1840 roku konsystorz gnieźnieński zarządził, że: przeniesienie z powrotem obrazu Matki Boskiej z kościoła parafialnego w Gniewkowie do własnego kościoła w Ostrowie powinna nastąpić w obecności ludu bożego i kilku kapłanów. Nowo postawiony kościół w Ostrowie w roku 1841 przez fundatora i patrona Pawła Lawrenza "powinien być poświęcony według przepisanego rytuału." Z powodu, że nowy kościół był drewniany i słabej konstrukcji, nowy patron pan Roy, nie chciał go poświęcić i odebrać. Opóźniło to znacznie sprowadzenie obrazu z Gniewkowa. Dopiero 24 czerwca 1843 r. po poświęceniu kościoła w Ostrowie obraz został przeniesiony. Po kradzieży zostało na obrazie jeszcze sześć pasm dużych i małych korali oraz jeden sznurek bursztynów. W roku 1875 kapituła sprzedała srebra w niej zdeponowane za 65 talarów 24 srebrne złote i 6 fenigów. Po potrąceniu niezbędnych kosztów, ówczesny pleban ks. Sypniewski otrzymał 61 talarów i 11 srebrnych złotych, za które to pieniądze zakupiono wieczną lampkę, trybularz i lichtarze. W czasie budowy nowego kościoła w 1892 roku ks. Noga zajął się odnowieniem obrazu. Pracowali przy nim p.p. Jan Pager - malarz, Leon Skrzetuski i Maciejewski pozłotnicy z Poznania. Odnowienie kosztowało 400 marek. Aby zebrać tę sumę polecił ks. Noga litografowi Szulcowi z Poznania wykonać kopię obrazu w 1000 egzemplarzach. Obrazki kosztowały 208 marek, a przyniosły 430 marek czystego zysku. Równocześnie z obrazem Matki Boskiej odnowiony został obraz św. Anny, który jest zasuwą pierwszego. Obraz św. Anny został odmalowany i dano mu pozłacane ramy. Dnia 15 października 1892r. obraz Matki Boskiej poświęcił osobiście arcypasterz Florian Stablewsk. Za zezwoleniem konsystorza ks. Noga 25 grudnia 1892r. sprzedał na licytacji korale i bursztyny z obrazu za 63 marki, które wydano na wewnętrzne ozdobienie kościoła. Łaski odebrane za przyczyną Matki Boskiej, które dopiero ks. Noga zaczął spisywać były następujące:

    - Jan Kuźmiński, syn Wojciecha i Marianny z Lewandowskich z Branna w roku 1884 mając 3 lata odzyskał wzrok, który utracił na skutek choroby,

    - Józefa Walczak, żona robotnika Michała z Gniewkowa cierpiała w roku 1891 na krwotoki i wycięczenie. W następnym roku wyzdrowiała na tyle, że mogła spełniać swoje obowiązki,

    - Ignacy Goliwąs z Inowrocławia w wieku 45 lat, przez cztery lata cierpiał na umysł. W roku 1893 po przyjęciu sakramentów świętych odzyskał równowagę umysłową,

    - W roku 1894 Józefa Młynek, żona chałupnika z parceli chrząstowskich, mając na skutek choroby sztywna lewą rękę, została uzdrowiona oddawszy się w opiekę Matki Boskiej Ostrowskiej,

    - Jan Grabowski z Wybranowa mając 21 lat cierpiał na wielka chorobę. 30 czerwca 1896 roku odbyła się na intencję jego wyzdrowienia msza św. przed obrazem M.B. Ostowskiej. Odtąd Jan Grabowski wyzdrowiał i chodzi co dzień do pracy,

    - W roku 1898 Marianna Młynek, matka Józefy, cierpiała na serce, uzdrowiona została skoro udała się z modlitwa do M.B. Ostrowskiej,

    - W lutym 1899 roku zachorowała na oko Pelagia Terchow z Wierzbiczan. W cztery tygodnie po udaniu się do Matki Boskiej oko zaczęło się powoli goić,

    - W drugą niedzielę po świętach 1902 roku zraniła się Franciszka Konopa z Markowic w lewą nogę. Po mszy św. do Matki Boskiej Ostrowskiej noga zaczęła się goić,

    - Czteroletni syn Marianny Cietyszyńskiej ze Słabęcina cierpiał na wielką chorobę, a gdy go matka ofiarowała M.B. Szkaplerznej wyzdrowiał i nigdy nie miał już napadów.

W książce pt. "Historie cudów obrazów N.M.P. w Polsce z roku 1903 czytamy: największy odpust, na który z całych Kujaw do pięciu tysięcy pątników przybywa, przypada w niedzielę po 16 lipca, jako uroczystość Matki Boskiej Szkaplerznej (...)

Po wybuchu II wojny światowej, kościół w Ostrowie został zamknięty na sześć lat okupacji. Z kościoła nic nie zginęło, nie spostrzeżono obrazu, który znajdował się za zasłoną św. Anny. Dzięki temu został uratowany przed zniszczeniem. Otwarcie kościoła nastąpiło w święta wielkanocne 1945 roku. z wielkim wzruszeniem przyjmowano odsłonięcie obrazu Matki Boskiej. Ponieważ cudowny obraz na skutek długoletniego braku konserwacji uległ pęknięciu w dwóch miejscach oraz powstały ubytki w malaturze, w 1963 roku został poddany konserwacji, której dokonał ks. mgr Bolesław Dzierwa - pozłocił on także na nowo ramę obrazu. Ostatnią konserwacje przeprowadzono w 1982 roku.